O tym jak pewien Huncwot oswoił pewną Gryfonkę

Kurcze, kurcze, kurcze. Zbierałam się cały rok, żeby skończyć ten rozdział. Przy każdym meczu reprezentacji, po ostatnich egzaminach w sesjach, w końcu po obronie licencjatu, ale zawsze było coś a im więcej nie pisałam, tym trudniej było mi się wbić w rytm i to skończyć. I w końcu dziś stanęłam pod ścianą i uparłam się, że to zrobię, ale napisanie tych ostatnich akapitów kosztowało mnie więcej trudu niż pisanie pierwszego rozdziału licencjatu, a warto wspomnieć, że robiłam to cały rok. To był bardzo ciężki rozdział, naprawdę :D Mam nadzieję, że słaba jakość zostanie mi wybaczona, walczę z Weną, żeby wróciła, bo naprawdę chcę to skończyć, ale z doświadczenia wiem, że aby Wena wróciła, muszę się rozpisać, a jestem naprawdę, naprawdę zardzewiała. W ciągu ostatnich dwóch dni napisałam i wykasowałam łącznie około trzech stron i nadal czuję, że to nie to,  a jednak... dziś są urodziny. Mija dwa lata, odkąd dodałam pierwszy rozdział i te dziewięć rozdziałów to chyba najgorszy wynik w moi

Potraktujmy to jako taki żart z okazji 1 kwietnia :) Czerwiec 1977, Hogwart Promienie słoneczne wpadły do pokoju nauczycielskiego przez strzeliste okna oświetlając długi stół, przy którym siedzieli pogrążeni w letargu nauczyciele, wysłuchując po raz ostatni w tym roku szkolnym narzekań Argusa Filtcha na kilkoro nieznośnych uczniów szóstego roku.  Nikt z zebranych nie wydawał się szczególnie zainteresowany słowami woźnego. Minerwa McGonagall skrobała piórem po leżącym przed nią pergaminem co mogłoby się wydawać szczególnie nie na miejscu zważywszy, że słowa Argusa dotyczyły w głównej mierze uczniów domu, którego  opiekunką była. Pomona Sprout wpatrywała się tęsknym wzrokiem w okno, myślami będąc w swojej ukochanej szklarni. Filius Flitwick i Horacy Slughorn rozgrywali pod stołem partię Eksplodującego Durnia.         Albus Dumbledore natomiast rozmyślał o butelce Miodu Pitnego którą rano przyniósł mu z Hogsmeade Hagrid i którego nie udało mu się skosztować przed radą pedagogic